Lith printen, ik was erop gebotst doordat ik onder aantal foto’s die ik wel bijzonder vond las dat het om een lith print ging in plaats van een silver gelatine print.
Nadat ik via google en youtube dacht zowat alles te weten wat je over Lith printen moeten weten bestelde ik online de nodige nodige chemische ingrediënten.
Toen ik die zaterdag gedaan met het werk dat op planning stond was het aan gieten. Ik zag het niet zitten om door plenzende regen naar huis te fietsen en bovendien was de avond nog jong genoeg om eindelijk eens een paar Lith prints te maken. Er stond nog een halve fles rode wijn en op de radio was er voetbal.
En dan was er eindelijk die moment suprème, de eerste foto ontwikkelen in de Lith ontwikkelaar. Maar er gebeurde dus niets,… helemaal niets. Na de 6 minute ontwikkelen, verscheen er dus niets op mijn fotopapier, terwijl er eigenlijk na 4 minuten al een beeld had moeten staan dat volgens de literatuur na 6 minuten volledig zwart had moeten zijn. Niets van dat alles dus.
Gelukkig had ik mijn laptop bij de hand en kon ik gaan zoeken naar antwoorden. Al snel had ik een antwoord dat redelijk voor de hand lag: langer ontwikkelen.
Een nieuw vel papier onder de vergroter, en dan ontwikkelen tot er beeld tevoorschijn komt. Ruim 20 minuten heb ik die keer de afdruk heen en weerlaten gaan in de ontwikkelaar en toen verscheen er een beeld. De foto die ik wilde afdrukken, maar dan in een soort wit op wit. Dat was ook niet meteen wat ik graag wilde maar het was al beter dan helemaal niets. Ik vond het trouwens wel geslaagd en ga dat trucje dus onthouden.
Ondertussen was het restje wijn al naar binnen gewerkt, maar gelukkig zaten er een paar blonde Chimey’s in de koelkast. Dus opnieuw op zoek gaan naar wat er toch misging. Een tiental forumdiscussies later was mijn enige conclusie dat ik gewoon nog langer boven het ontwikkelbadje zou moeten hangen.
Dus weer een nieuwe vel papier onder de vergroter en deze keer zouden we blijven ontwikkelen tot het beeld er zou staan. Ondertussen waren de meeste voetbalwedstrijden al afgelopen. Wie er won of verloor die avond ben ik eigenlijk helemaal vergeten, maar dat Beerschot die avond thuis speelde kon ik horen aan de commentator. Elke keer die aangaf dat het water weer met bakken uit de hemel viel kletterde die regen ook oorverdovend op de koepels van het atelier. Als er a supporters waren in het stadion die ik zou kunnen horen in het atelier dan werden ze volledig overstemd door de regen. Maar de wedstrijden waren dus gespeeld en de playlist van radio 1 lijkt wel op die van Radio 2 twinitig jaar gelden en op STUBRU lijkt de tijd ook haast 30 jaar stilgestaan te hebben. Het werd dus de nieuwe plaat van Taylor Swift (Folklore), die ik verbazend genoeg steeds beter ben gaan vinden, maar dat is een ander verhaal.
Chimey bij hand, muziek voor minstens een uur, we konden er dus even tegen.
Na 20 minuten ontwikkelen verscheen terug het witte beeld op het witte papier en dat bleef ruim 15 minuten zo. Tot na meer dan 35 minuten eindelijk grijze tinten en nog 5 minuten later zelfs zwart in het beeld begon te komen. Even leek het erop dat het deze keer zou lukken.
En net als Taylor Swift Mad Women zou gaan inzetten werd het duidelijk dat het ook deze keer niet het resultaat zou opleveren dat ik voor ogen had. In plaats van een foto verschenen er een soort sneeuwballen her en der op het papier. Gefascineerd zag ik minuut na minuut het beeld groeien, tot de sneeuwballen het volledige beeld vulden.
Ik blijf het een fascinerend beeld vinden en ik vermoed dat er nog composities met sneeuwballen gaan volgen. Toch wilde ik graag weten waarom het maar niet lukte om een echte Lith print te maken. Tot ik op een artikel botste waarin de auteur aangeeft dat veel fotopapier fabrikanten regelmatig de samenstelling van hun emulsie aanpassen, optimaliseren. Soms doen ze dat om de kwaliteiten van het papier te verbeteren, meestal doen ze dat omdat de prijzen van grondstoffen gewijzigd zijn en een andere formule rendabeler geworden is.
De fabrikant van het papier dat ik die avond gebruikte (FOMABRON) paste zijn formule ergens rond 2013 aan waardoor het papier zo goed als onbruikbaar werd voor Lith Prints. De sneeuwballen die tevoorschijn kwamen blijken onder lith printers dus een gekend fenomeen te zijn waar ze af en toe op botsen als hun de samenstelling van hun geliefde papier plots wijzigt.
Toen ik die nacht naar huis fietste was het trouwens nog steeds aan het gieten. Aan een rood licht stond een een jongen met zware fietstassen. Hij had een regenjas aan maar daaronder zag ik enkel blote benen. “Ik heb mijn zwembroek aangedaan en mij kleren in de fietstassen gestopt, ze waren anders toch maar kletsnat geworden.” Wierp hij me toe als ik hem verbaasd aankeek. Dat was net toen ik het water lang mijn rug in mijn onderbroek voelde lopen.
