Mag ik van jou een foto maken. “Ja hoor, zeker met die mooie oude camera. Hoe oud is die camera trouwens?” Ik vertel Maria dat de camera dateert van ergens tussen 1967 en 1969. Ze herkent de Rolleiflex uit vroegere tijden. Ze wil graag weten waarom ik met zo’n oude camera op stap ben en waarom ik godsnaam nog met filmpjes fotografeer. Ze wil er alles over weten en vraagt of ze ook eens door de zoeker mag kijken. De kleinkinderen moeten ook even door de zoeker komen kijken. “Dat is nog wat anders dan een foto maken met de smartphone.” Je mag een foto maken maar liefst een foto met mijn dochter en kleinkinderen erbij. Er wordt druk heen en weer gepraat in het Spaans. Maria is hier lang geleden uit Argentinië aangekomen, ze is apetrots op haar dochter en nog meer op haar kleinkinderen. “Wacht nog een paar minuten, de oudste kleindochter is hier ook in de buurt, we hebben haar gebeld en ze komt er zo aan.” Maria vertelt me ondertussen dat ze deze namiddag eens op stap geweest in ’t stad. Gewoon door de stad slenteren, een koffie drinken en een ijsje eten. Als de oudste kleindochter er ook bij is worden er plechtige gezichten opgezet. Wat had ik graag even daarvoor de hartelijke lach en nieuwsgieriger blik van Maria vastgelegd, maar ze wil liever plechtig en statig op de foto, zo zal het dus zijn. Ik geef haar een kaartje met mijn e-mail adres en beloof dat ik haar de foto zal doormailen of opsturen.
(De namen van de mensen op de foto werden aangepast, de verhalen zo getrouw mogelijk geregistreerd)