Ik stelde het eigenlijk steeds maar uit. Waarom heb ik ook een logo nodig? Ik maak toch gewoon foto’s, dan heb je toch geen logo nodig. Maar keer op keer kreeg ik van verschillende mensen te horen dat ik toch wel beter een logo zou gebruiken in mijn communicatie.
Ik geraakte niet veel verder dan mijn naam, han Soete. Dat ik ‘han’ zou schrijven zonder hoofdletter wist ik wel al, dat was een bevlieging in mijn tienerjaren. Sindien ben ik gewoon dat blijven doen bij informele communicatie, de laatste jaren ook steeds meer in formele communicatie.
Zo af en toe, nadat iemand mij er weer eens op aanspraak ondernam ik wel een schuchtere poging. De ene keer in een cirkel de andere keer in vierkant, de ene keer enkel de voornaam dan weer de volledige naam, … Ik had al wel eens een bevriend grafist gevraagd of hij niet wilde werken op een logo, maar had nooit echt aangedrongen.
Tot ik op een namiddag weer wat aan het proberen was en op het idee kwam om het eens voor te leggen aan de fotoklas. De computer openklappen een paar ideëe, voorleggen en dan eens zien wat ervan kwam. Ik wist dat Jayne naast fotografe ook een grafische opleiding had en vroeg haar of ze er eens wilde naar kijken. Ze vond het wel Ok maar dacht het met een paar kleine ingrepen wel beter kon. Amper vijf minuten later had ze een voorstel klaarstaan op de laptop.
Jayne Nattida Kanyachal vond wel goed dat mijn voorstel eenvoudig was, maar het mocht toch iets meer karrakter hebben. Ze plaatste de h in spiegelbeeld en voila, dat zou het worden.
De ochtend daarop printte ik het ontwerp een paar keer uit. Een paar keer zwarte letters op witte achtergrond en paar keer omgekeerd. Ik had die dag voorzien om een paar Lith prints af te werken in de donkere kamer en zou tussendoor de prints op de vergoter leggen om te testen wat het zou geven om ze belichten op fotopapier en dan de ontwikkelen met Lith.
Ik wilde graag met Lith werken omdat het Lith op de één of andere manier zeer goed uitdrukt hoe ik naar fotografie kijk. Het is een tegendraads en infectious ontwikkelingsproces. Bij een klassieke ontwikkelaar breng je een chemische proces op gang met het zilvernitraat dat in het fotopapier zit. Bij Lith berng je een chemische reactie op gang met de haloïde waarmee het zilver zich heeft verbonden: broom. Die chemische reactie levert ook een hele waaier aan kleurentinten die variëren naargelang de samenstelling van de ontwikkelaar, de temperatuur, het papier, … Het is dus allemaal een beetje onvoorspelbaar. Je spreekt dus niet het edelmetaal aan maar zijn knechtje, zonder dat knechtje zou het edelmetaal ook helemaal niet werken.
Bovendien komt de ontwikkeling zeer traag op gang, soms pas na 15 a 20 minuten of langer, maar eenmaal de ontwikkeling op gang komt gaat het plots bijzonder snel, als je niet uitkijkt loopt je afdruk helemaal dicht. Ook die reatie tussen quantiteit en kwalitative sprong spreekt me wel aan in het proces.
Dat alles dus om te vertellen dat er nu eindelijk een logo is.
